رخنهی این میل در ستون هنر ایرانیان –شعر- نیز نقشی متمایز دارد و نظم سرایان یا مانند حافظ لسان الغیب لب به مدح سرسبزی طبیعت گشودهاند:
خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود
یا مانند حکیم عمر خیام، چنین قلم زده اند:
فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت
با یک دو سه تازه دلبری حورسرشت
پیش آر قَدَح که بادهنوشانِ صَبوح
آسوده ز مسجدند و فارغ ز بهشت.